In 1993 publiceerde ik een theorie over de fragmentatie van de wereld waarvan de gebeurtenissen nu in Koerdistan en Catalonië een logisch gevolg zijn. Op 1 oktober land ik om 14.00 uur in Barcelona om daar de ontwikkelingen op de grond te voelen.

Van mijn vroege jeugd ben ik bezig geweest met de puzzel van de dictator tegen de wil van het volk toen mij werd verteld dat het volk oké was maar de schuld bij dictator Adolf Hitler lag. Daar klopte iets niet. Zo’n dictator zonder steun van het volk is een mannetje met een snor in zijn onderbroek.

Daar kwam de puzzel bij van de overheersing van het ene volk door het andere. Zou het kunnen dat dat ooit een aanvaarde functie heeft gehad voor het overheerste volk die is vervallen omdat er goedkopere manieren zijn om de moderniteit te verspreiden dan door overheersing, kolonialisme en imperialisme? Toen in 1988 Nagorno Karabakh zich losmaakte van Azerbaijan viel het kwartje. Er is een onstuitbare drijvende kracht in de ontwikkeling van de mensheid in de richting van zelfbeschikking.

Ik sta persoonlijk neutraal in die ontwikkeling; het is ultranationalisme van de hoofdstad tegen ultranationalisme van de regio. Ik heb bij geen van tweeën warme gevoelens. Maar als je weet hoe het werkt, kun je wel veel bloedvergieten voorkomen. Tony Blair, die niets goeds gepresteerd heeft in zijn regeerperiode, mag van mij de Nobel prijs krijgen voor het verlenen van meer autonomie aan de Schotten dan zij eisten waardoor hij het koninkrijk in stand hield. Dat zou het recept moeten zijn voor elke regio met een ‘break away republic’. Maar Rajoy is geen Blair.

Ik zal mijn observaties in Barcelona rapporteren. Het essay dat ik in 1992 schreef, vind je hier: