Alle meisjes die sinds de afloop van de Jiskefet serie stagiaire geweest zijn in Sint Hubertusberg zijn hier nu leerling verpleegster. Dat en de aanwezigheid van WiFi in het Ikazia Ziekenhuis zijn de positieve zaken die opvallen. Negatief is de manier waarop ze hier omgaan met de tijd van de patiënt.

Gisteren kreeg ik voorlichting met nog vijf kandidaten voor een nieuwe heup. Om elf uur melden in een te kleine kamer voor een praatje over de gang van zaken rond de verpleging. Daarna per persoon twintig minuten intake gesprek. Dan om half twee een intro met filmpje van een meisje van de fysiotherapie dat op een aantal punten de informatie van de verpleegkundige tegensprak. En vervolgens ruim een kwartier een persoonlijk gesprek om nog wat zaken te verduidelijken en op te schrijven. De laatste was kon dus pas tegen vieren weer op weg naar huis. 

Als van het verhaaltje van de verpleegkundige ook een filmpje wordt gemaakt, kun je twee mensen uitnodigen om elf uur om een half uur naar de filmpjes te kijken, waarna de fysiotherapeut de ene en de verpleegkundige de ander spreekt. Daarna een switch en de eerste twee staan na een uur weer buiten in plaats van vier tot vijf uur; een tijdbesparing van minstens 75%. Terwijl de eerste twee praten, kijken de tweede twee naar de films, enzovoort. Iedereen is een uur binnen en de verpleegkundige en de fysiotherapeut zijn elk evenveel tijd kwijt als in het patiëntonvriendelijke systeem. Er is minder beslag op de ruimte en er is geen extra apparatuur nodig. Geen nadelen dus. Dat het niet gebeurt, komt waarschijnlijk omdat te veel mensen te veel ontzag hebben voor de medische stand en hun bureaucratie. 

Bij de opname van vandaag blijkt hetzelfde gebrek aan respect voor de tijd van de patiënt. Om elf uur ’s morgens moet ik me melden voor de opname; morgen om negen uur word ik naar de operatiekamer gereden. Ondertussen zit ik hier aan tafel op niets te wachten. Om twaalf uur kwamen de meisjes van de Sint Hubertusberg en misschien om twee uur weer iemand die dezelfde vragen gaat stellen. Tussendoor heb ik spruitjes, aardappelpuree en draadjesvlees met zeentjes gekregen met een zwaar roze geparfumeerde kwark toe. Het moment dat ik van zo’n lunch ga genieten, komt misschien nog wel binnen de vijf dagen die ik hier maximaal wil doorbrengen. 

Ze vinden het gewoon handig als ik er vast de hele dag ben, maar als het aan mij gelegen had, was ik vanavond na het diner thuis, rustig deze kant op gegaan. Had ik de hele dag kunnen werken. Hadden ze alles maar ee keer hoeven te vragen. Morgen krijg ik niets te eten, maar zaterdag krijg ik nasi. Dat had ik niet geweten als ik pas vanavond had ingecheckt.