Willem Kars vroeg zich af of ik nog bestond omdat ik sinds 26 november van het vorig jaar niets meer had toegevoegd op deze site. En in dat kader vroeg hij zich ook af wat de zin was van het bijhouden van een blog, behalve dan het strelen van het eigen ego. Ik dacht na.

Tja, de vraag naar de zin van een blog is hetzelfde als de vraag naar de zin van het bestaan. Uiteindelijk doen we alles voor de instandhouding van de soort. Voortplanting heeft daarbij niet meer de hoogste prioriteit. We willen ons onttrekken aan de wetten van Darwin en dat doen we niet onaardig.

Waar de overleving van andere soorten wordt bepaald door hun habitat, maken wij onze eigen habitat, zo nodig buiten de dampkring van de aarde. Waar ongeschikte exemplaren bij andere soorten sterven en geen nageslacht krijgen, repareren we bij ons de ongeschikte exemplaren. Waar andere soorten moeten wachten op een toevallige mutatie in het genoom om veranderingen in de habitat te overleven, regelen wij dat op moleculair niveau. Blijven twijfelen aan alles, is het belangrijkste instrument voor overleving van de menselijke soort. Dat kun je niet overlaten aan jezuïeten en professoren; die verdedigen posities. Met de blogs en 2.0 hebben we een milieu geschapen waarin twijfels en ideeën (want ja het gaat ook om ideeën) ongericht worden afgevuurd in de hoop dat er iets uit voortkomt. Dat model lijkt verdacht veel aan het neuk-baar-en-opvoed principe dat de evolutie op het genetische niveau heeft bestuurd. Een blog is dus als een kind: je probeert maar wat.

Er moeten ooit soorten geweest zijn die geen drive hadden om de soort in stand te houden. Zelfs die losers van panda’s, die al lang waren uitgestorven zonder de voor de overleving ontwikkelde knuffelfactor, weten met een lage drive te overleven. Maar soorten zonder die drive zijn vanzelfsprekend, geheel volgens de principes van Darwin, uitgestorven. Het doen van het juiste wordt weliswaar niet in ons bewustzijn gepland, maar het is zeker niks goddelijks. Juist ons bewustzijn is niet meer dan een handig speeltje van het in de mens hoog ontwikkelde drive om de soort in stand te houden. Dankzij dat speeltje twijfelen we en onderzoeken we en zo konden we ons aan de wetten van de evolutie onttrekken. Dus Willem, als je vraagt waar het bloggen toe dient? Dat is inderdaad voor het ‘eigen zelf ego’ maar daarachter zit nog een laag. Het exhibitioneren van meninkjes, ideetjes en wetenswaardigheidjes van miljarden draagt bij aan kleine veranderingen in de richting waarin de mensheid wil gaan. En hoe dom het ook soms lijkt wat wij als mensheid doen, we presteren helemaal niet zo slecht in vergelijking met andere soorten om als soort te overleven. Want dat is waar ik mee begon: alle organismen zijn bezig met de overleving van de soort omdat organismen die daarin niet waren geïnteresseerd inmiddels zijn uitgestorven, om begrijpelijke redenen.