In 2006 ontmoette ik in Kiev Eugenia Tymochenko, de dochter van Yulia die net de verkiezingen heeft verloren. Als Eugenia mijn tip aan haar moeder had doorgegeven, had zij nu overtuigend gewonnen.

In Sebastopol, in de Krim had ik gemerkt hoe gehaat de regering in Kiev was. Op de Krim en ten oosten van de rivier de Dnjepr wonen Russen die Russisch spreken en zich op Rusland richten. Ten westen van de Dnjepr wonen Oekraïners die Oekraïens spreken en in de Oranjerevolutie aan de macht kwamen. Uit Oekraïens nationalisme haalde Kiev de Russische televisiestations van de kabel in de Krim. Er ontstond een serieuze opstand en de maatregel werd teruggedraaid.

Ik zag daar een kans in. Op het Plein van de Onafhankelijkheid waar continu campagne werd gevoerd door alle politieke partijen had het Blok Yulia de beste plek met een groot podium. Op zoek naar iemand die Engels sprak, kwam ik bij de Britse rocker Sean Carr terecht, de leider van de Death Valley Screamers. Hij bleek getrouwd met Eugenia die zich later bij hem voegde. In een geanimeerd gesprek ontvouwde ik mijn ideetje om verzekerd te zijn van succes:

Haal nog een keer de Russische Tv-stations van de kabel in de Krim. Laat de opstand uit de hand lopen en zeg dan een referendum toe met een keuze tussen bij Oekraïne blijven of aansluiten bij Rusland. De uitslag wordt 95% voor Rusland. Sta afscheiding toe en je bent in één klap genoeg kiezers kwijt om de pro-Russische Yanukovich voor goed kansloos te maken. En bovendien ben je in één keer van die totaal overbodige, verouderde en geldverslindende vloot af.

Ze vonden het een leuk idee, maar ik denk dat ze het moeders nooit verteld hebben. Een nationalist kan het idee niet verdragen dat er ooit nog iets aan de vorm van de landkaart verandert.