De VVD weigert om eenmaal veroverde vrijheden opnieuw ter discussie te stellen. Dat is wat het linkse college wil met het opstellen van een burgerschapsmanifest of een charter over gedeelde waarden met behulp van Tariq Ramadan. We hebben ook geen behoefte aan een nieuwe identiteit. Er zijn zes simpele regels voor wie in Rotterdam wil wonen:

# Je voorziet in je eigen inkomen (ouderen en gehandicapten krijgen hulp),

# Je respecteert de vrijheid van ieder ander, dus ook van je naasten,

# Je gaat op een verantwoordelijke manier met je eigen vrijheid om,

# Je voedt je kinderen op tot vrije verantwoordelijke burgers die niet tegen zichzelf beschermd hoeven te worden,

# Je veroorzaakt geen overlast en je houdt je aan de wet,

# Je zorgt er voor dat je kinderen met een startkwalificatie voor werk van school gaan.

Zo simpel is het Charter van Rotterdam. Daar is geen dialoog voor nodig met mensen die vinden dat het wel een tandje minder kan met individuele vrijheid in de grote stad. Het college kan de beschikbare middelen beter inzetten om uit te leggen wat dit betekent aan mensen die de zes simpele regels niet vanzelfsprekend vinden. Daarbij moet ook duidelijk gemaakt worden dat mensen die zich niet aan deze regels willen houden beter een andere woonplaats kunnen zoeken omdat zij in Rotterdam niet gelukkig zullen worden. Steeds zullen zij geconfronteerd worden met een omgeving die deze eisen stelt.

De vraagt die blijft, is: Wat doe je met mensen die wel willen, maar niet kunnen. Die bijvoorbeeld geen Nederlands spreken, analfabeet zijn of vast zitten in nomadische tradities waarin geen plaats is voor het vrije individu, waar de druk van familie of stam in de weg staat van de vrije keuze van levenspartner, van religie, van het volgen van seksuele voorkeur. Wie echt wil veranderen, wie volwaardig wil participeren in het dynamische leven van de stad, moet intensief geholpen worden naar het niveau van vrijheid dat wij hebben bereikt. Dat zal niet gemakkelijk zijn en wie het niet lukt, zal het op z’n minst moeten accepteren, ook als het gaat om de vrijheden van eigen familieleden.

Het belang om geen millimeter op te geven van soms zwaar bevochten vrijheden geldt niet alleen voor autochtonen die trots kunnen vertellen over de kleine stapjes sinds de Tachtigjarige Oorlog. Het gaat juist ook om de jonge Marokkaanse homo die hier zijn vrijheid gevonden heeft en niet het slachtoffer wil worden van een dialoog met de wereld waaraan hij is ontsnapt. Het gaat om het Koerdische meisje dat verliefd wordt op een grote neger, om de Turkse ondernemer die niet meer in god gelooft. Ik ben bang dat de linkse partijen in de dialogen onze vrijheden zullen verkwanselen in een compromis met de woordvoerders van de conservatieve plattelandscultuur.

Het college zegt een dialoog te willen voeren met gedeelde waarden als uitkomst in een burgerschapsmanifest of charter. Dat veronderstelt geven en nemen. Die angst wordt versterkt door de inzet van Tariq Ramadan, de islam deskundige die in opdracht van de gemeente moslims er juist van weerhoudt om te kiezen voor de vrijheid. GroenLinks wethouder Rik Grashoff stelt ons ook niet gerust met als eerstgenoemde dialoog: ‘Beleving van godsdienst en ruimte voor behoud van identiteit in een geseculariseerde samenleving’. De VVD blijft zich inspannen om de opdracht van de gemeente aan Ramadan alsnog te beëindigen. En de VVD staat pal voor het vrije individu. Dat is niet onderhandelbaar.